Introduction: St. Thomas' cardioplegic solution No. 2 (ST), although most widely used in adult cardiac surgery, needs to be given at short intervals, causing additional myocardial injury.
Aim: To determine whether del Nido (DN) cardioplegia, with longer periods of arrest, provides equivalent myocardial protection as compared to ST.
Material and methods: The study population comprised 100 patients who underwent elective coronary artery bypass grafting (CABG) or double valve replacement (DVR) surgery between January 2015 and January 2016. The patients were divided into two groups based on the type of cardioplegia administered during surgery: 1) intermittent ST (ST, n = 50) and 2) DN cardioplegia (DN, n = 50). We compared the aortic cross clamp (CC) and cardiopulmonary bypass (CPB) times, number of intra-operative DC shocks required, and postoperative changes in left ventricular ejection fraction (LVEF) in the two groups.
Results: The aortic cross clamp and bypass times were shorter with DN (110.15 ±36.84 vs. 133.56 ±35.66 and 158.60 ±39.92 vs. 179.81 ±42.36 min respectively, p < 0.05). Fewer cardioplegia doses were required in the DN group vs. the ST group (1.38 ±0.59 vs. 4.15 ±1.26; p = 0.001), while a single cardioplegia dose was given to 35 DN patients (70%) vs. 0 ST patients (p < 0.001). Postoperative LVEF was better preserved in the DN group.
Conclusions: The use of DN leads to shorter cross clamp and CPB times, reduces cardioplegia dosage, and provides potentially better myocardial protection in terms of LVEF preservation, with a safety profile comparable to ST cardioplegia.
Wstęp: Roztwór kardioplegiczny St. Thomas II (ST), choć szeroko stosowany w zabiegach chirurgicznych u dorosłych pacjentów, musi być podawany w krótkich odstępach czasu, co powoduje dodatkowe uszkodzenie mięśnia sercowego.
Cel: Ustalenie, czy kardioplegia del Nido (DN) charakteryzująca się dłuższym okresem zatrzymania pracy serca oferuje równorzędną ochronę mięśnia sercowego w porównaniu z ST.
Materiał i metody: Badaniem objęto 100 pacjentów, których poddano planowym zabiegom pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG) lub wymiany zastawki mitralnej i aortalnej (DVR) pomiędzy styczniem 2015 a styczniem 2016 roku. Badana populacja została podzielona na dwie grupy w zależności od kardioplegii podawanej w czasie zabiegu: 1) przerywanej kardioplegii ST (ST, n = 50) lub 2) kardioplegii DN (DN, n = 50). Porównano czas zaklemowania aorty i czas krążenia pozaustrojowego, liczbę defibrylacji i pooperacyjną zmianę frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) w obu grupach.
Wyniki: Czasy zaklemowania aorty i krążenia pozaustrojowego były krótsze przy stosowaniu kardioplegii DN (odpowiednio 110,15 ±36,84 vs 133,56 ±35,66 oraz 158,60 ±39,92 vs 179,81 ±42,36 min, p < 0,05). W grupie DN liczba wymaganych dawek kardioplegii była mniejsza (1,38 ±0,59 vs 4,15 ±1,26; p = 0,001), a pojedynczą dawkę kardioplegii podano 35 (70%) pacjentom z grupy DN i żadnemu pacjentowi z grupy ST (p < 0,001). Również wyniki LVEF były lepsze w grupie DN.
Wnioski: Stosowanie kardioplegii DN wiąże się z krótszym czasem zaklemowania aorty i krążenia pozaustrojowego, mniejszymi dawkami kardioplegii oraz oferuje potencjalnie lepszą ochronę mięśnia sercowego w zakresie utrzymania LVEF przy profilu bezpieczeństwa porównywalnym z kardioplegią ST.
Keywords: St. Thomas’ solution; del Nido cardioplegia.