Introduction: There are few data about effects of COVID-19 on thyroid disease presentation in children, due to difficulties in healthcare services access.
Aim of the study: To assess the differences in hypothyroidism presentation before and during the COVID-19 pandemic.
Material and methods: All paediatric patients with autoimmune hypothyroidism (AIT) diagnosed from January 2017 to December 2022 were analysed.
Results: A total of 150 subjects were enrolled (94 in before and 56 during the pandemic period). Severe AIT was detected in 7.4% before and 12.5% during the pandemic. Age at the onset in the pre-pandemic period was lower ( p = 0.04). Diagnosis delay (time elapsed from onset of symptoms and diagnosis) was significantly different between the before and during the pandemic groups ( p = 0.02). In the pre-pandemic period the TSH value was 447.7 ±59.1, and it was 713.7 ±104.4 mUI/l during the pandemic ( p = 0.04), whereas mean fT4 values were 2.66 ±0.34 and 0.58 ±0.08 ng/l, respectively ( p = 0.0002). Significantly greater thyroid volume and bone age delay SDS were observed during the pandemic ( p = 0.04). Neurological symptoms were mostly observed during the pandemic, especially slow speech and impaired school performance.
Conclusions: A higher rate of severe AIT was observed during the pandemic period, mostly related to difficulties in access to healthcare services. The diagnosis delay led to a more severe biochemical thyroid hormone profile, goitre, and more frequent presence of bone age delay and neurological symptoms at the onset. Recognizing hypothyroidism and recalling symptoms in child-hood, even if often non-specific, is fundamental for avoiding diagnosis delay.
Wstęp: Obecnie niewiele jest danych na temat wpływu COVID-19 na przebieg choroby tarczycy u dzieci ze względu na trudności w dostępie do świadczeń opieki zdrowotnej.
Cel pracy: Ocena różnic w objawach niedoczynności tarczycy przed pandemią i w trakcie pandemii COVID-19.
Materiał i metody: Analizie poddano wszystkich pacjentów pediatrycznych z autoimmunologiczną niedoczynnością tarczycy (AIT) zdiagnozowaną w okresie od stycznia 2017 r. do grudnia 2022 r.
Wyniki: Do badania włączono ogółem 150 osób (94 w okresie przed pandemią i 56 w okresie pandemii). Ciężką AIT wykryto u 7,4% przed pandemią i 12,5% w trakcie pandemii. Wiek w chwili rozpoznania wynosił odpowiednio 9,8 ±1,06 roku i 12,6 ±0,43 roku ( p = 0,04). Opóźnienie rozpoznania (czas, jaki upłynął od wystąpienia objawów do postawienia diagnozy) różniło się istotnie pomiędzy grupami przed pandemią i w jej trakcie ( p = 0,02). W okresie przedpandemicznym wartość TSH wynosiła 447,7 ±59,1 mUI/l, a w okresie pandemii 713,7 ±104,4 mUI/l ( p = 0,04), natomiast średnie wartości fT4 odpowiednio 2,66 ±0,34 ng/l i 0,58 ±0,08 ng/l ( p = 0,0002). W czasie pandemii zaobserwowano istotnie większą objętość tarczycy i opóźnienie wieku kostnego SDS ( p = 0,04). Podczas pandemii najczęściej obserwowano objawy neurologiczne, zwłaszcza powolną mowę i obniżone wyniki w nauce.
Wnioski: W okresie pandemii zaobserwowano większą częstość występowania ciężkiej AIT, związaną głównie z trudnościami w dostępie do świadczeń opieki zdrowotnej. Opóźnienie rozpoznania doprowadziło do poważniejszego profilu biochemicznego hormonów tarczycy, wola oraz częstszego występowania na początku opóźnienia wieku kostnego i objawów neurologicznych. Rozpoznanie niedoczynności tarczycy przypominającej objawy z dzieciństwa, nawet jeśli często są niespecyficzne, ma kluczowe znaczenie dla uniknięcia opóźnienia w rozpoznaniu.
Keywords: SARS-Cov-2 pandemic; diagnosis delay; paediatric age; severe autoimmune hypothyroidism; COVID-19.