Background: Prediabetes is characterized by isolated impaired fasting glucose (IFG), isolated impaired glucose tolerance (IGT), and combined IFG/IGT. This study aimed to establish the prevalence of prediabetes and examine possible contributory factors in a cohort of obese adolescents.
Methods: In this prospective study, we recruited 85 obese patients from the Obesity Clinic at the University Children's Hospital and 17 normal weight controls. All patients were of Caucasian origin, 60 males/42 females, aged 7.4-18.3 years, with at least Tanner 2 stage of puberty.
Results: Depending on criteria we used, insulin resistance was confirmed in 62-100% of obese patients, predominantly in the group with BMI SDS > 3. oGTT revealed isolated impaired fasting glucose (IFG) in 13.9%, impaired glucose tolerance (IGT) in 20.8% and combined IFG and IGT only in 2.8% of the obese patients. Patients in the prediabetes group were older (14±2.4 vs 12.8±2.5 p=0.04) and had higher glucose levels (p<0.001) during the whole oGTT compared to normal glucose tolerance (NGT) group. There was no difference between groups in respect to family history, BMI, lipids and fasting insulin. Insulinogenic index, WBISI and HOMA%B were significantly lower in the prediabetes group compared to the NGT group (p=0.07, 0.01 and 0.04 respectively). HbA1c level was measured in 58% of patients and was significantly higher in the prediabetes group (5.4±0.3 vs 5.7±0.4, p=0.002).
Conclusion: Prediabetes occurrence was fairly high in our obese adolescents. Further studies should establish what would be the most appropriate screening test to diagnose these patients at risk for type 2 diabetes and initiate treatment without delay.
Uvod: Stanja kao što su izolovana povišena glikemija našte ili poremećaj tolerancije glukoze i kombinacija ova dva poremećaja glukoze mogu se definisati kao predijabetes. Cilj nam je bio ispitati prevalencu predijabetesa i odrediti potencijalne pridružene faktore u grupi gojaznih adolescenata.
Metode: Prospektivna studija, sprovedena u Univerzitetskoj dečjoj klinici, uključila je 85 gojaznih ispitanika i 17 normalno uhranjenih pacijenata. Svi pacijenti su bili bele rase, 60 muškog, 42 ženskog pola, uzrasta 7,4–18,3 godina, sa prisutnim znacima puberteta.
Rezultati: Zavisno od kriterijuma koje smo koristili, insulinska rezistencija je postojala kod 62–100% gojaznih pacijenata, posebno izražena u grupi pacijenata sa ITM SDS > 3. Nakon oGTT-a, dijagnoza izolovane povišene glikemije našte je postavljena kod 13,9% pacijenata, poremećaj tolerancije glukoze kod 20,8%, a udruženost ova dva poremećaja kod samo 2,8 gojaznih pacijenata. Pacijenti sa predijabetesom su bili stariji (14±2,4 vs 12,8±2,5 p=0,04) i imali više nivoe glukoze tokom celog testa (p<0,001). Nije nađena statistički značajna razlika u odnosu na porodičnu anamnezu za tip 2 dijabetesa, ITM, vrednosti lipida i insulina našte. Insulinogeni, ukupni indeks senzitivnosti, kao i HOMA%B bili su značajno niži u predijabetesnoj grupi u poređenju sa grupom koja je imala normalnu toleranciju glukoze (p=0,07, 0,01 i 0,04). HbA1c je određen kod 58% pacijenata i bio je značajno viši u predijabetesnoj grupi (5,4±0,3 vs 5,7±0,4, p=0,002).
Zaključak: Dijagnoza pre-dijabetesa je postavljena u visokom procentu kod naših gojaznih adolescenata. Neophodna su dalja ispitivanja koja bi pokazala koji je najbolji test za rano prepoznavanje i lečenje ovih pacijenata sa rizikom za tip 2 dijabetesa.
Keywords: adolescents; children; impaired glucose tolerance; obesity; prediabetes.