Objective: Entamoeba histolytica is indistinguishable from Entamoeba dispar in direct microscopic examination. A definitive diagnosis of E. histolytica is important in terms of the treatment of the patient and to avoid unnecessary costs. This study's aim is to determine the prevalence of E. histolytica and to make a comparison of the different diagnostic tests in the patients specimens defined as E. histolytica/E. dispar infection.
Materials and methods: Faecal and serum specimens of 90 patients defined as E. histolytica/E. dispar with microscopy (wet mount examination with 0.85% saline and Lugol's iodine) were examined. Stool samples were examined by trichrome staining for trophozoites and cysts and by immunoassay methods for specific adhesin antigens (Wampole (®) E. histolytica II antigen testing) and for specific serine-rich 30 kD membrane protein (Serazym(®) E. histolytica antigen testing). Anti-E. histolytica antibodies were investigated using a latex slide test and indirect hemagglutination methods in serum specimens.
Results: Presence of E. histolytica was not confirmed in 31.1% cases with trichrome staining, 62.2% of the Wampole antigen test, 64.4%, of the Serazym antigen test, 73.3% of the indirect hemagglutination test and 75.6%. of the latex agglutination. Considering the common results from Wampole and Serazym antigen testing as a reference standard, the specificity/sensitivity is 100/53.85% for trichrome staining, 75.00/98.11% for the latex agglutination test and 78.57/96.77% for the indirect hemagglutination test.
Conclusion: It has been shown that investigation of E. histolytica in stools by direct wet-smear microscopy alone can cause significant false positive results. To obtain a reliable diagnosis for E. histolytica and to avoid unnecessary treatment for this parasite, at least one more specific assay, particularly an antigen testing and microscopy, is required.
Amaç: Entamoeba histolytica direkt mikroskobik incelemede patojen olmayan Entamoeba dispar ile ayırt edilemez. Hastanın tedavisi yönünden olduğu kadar gereksiz ekonomik kayıpları önlemek açısından da E. histolytica’nın kesin tanısının yapılması gerekir. Bu çalışmanın amacı E. histolytica/E. dispar enfeksiyonu olarak tanımlanmış hastalarda E. histolytica sıklığını belirlemek ve tanıda kullanılan farklı testlerin karşılaştırmasını yapmaktır.
Gereç ve yöntem: Nativ incelemeyle (dışkı örnekleri serum fizyolojik ve lügolde süspansiye edilerek) E. histolytica/E. dispar tanısı konulmuş 90 olgunun dışkı ve serum örnekleri incelenmiştir. Dışkı örnekleri; trikrom boyama ile direkt mikroskobik olarak; özgün adezin antijeni Wampole®E. histolytica II kitleriyle ve spesifik antijen Serin-rich 30kD membran proteinleri Serazym®E. histolytica (Seramun Diagnostic Gmbh, Almanya) kitleriyle immunoassay yöntemiyle incelenmiştir. Serum örneklerinde anti-E. histolytica antikorları lateks lam testi ve indirekt hemaglütinasyon yöntemiyle araştırılmıştır.
Bulgular: E. histolytica tanısı trikrom boyama yöntemiyle olguların %31,1’inde, Wampole antijen testiyle %62,2’sinde, Serazym antijen testiyle %64,4’ünde, indirekt hemaglütinasyon testiyle %73,3’ünde ve lateks lam aglütinasyon testiyle %75,6’sında örnekte doğrulanmamıştır. Wampole antijen testi ve Serazym antijen testi ortak sonuçları referans alındığında testlerin duyarlılık/özgüllükleri sırasıyla trikrom boyama için %100/53,85, lateks aglütinasyonu için %75,00/98,11 ve indirekt hemaglütinasyon testi için %78,57/96,77 olarak bulunmuştur.
Sonuç: Dışkıda tek başına direkt mikroskopi ile E. histolytica aranması önemli ölçüde hatalı pozitif sonuçların alınmasına neden olabileceği görülmüştür. E. histolytica’nın güvenilir tanısı ve hastalara gereksiz tedavi uygulanmaması için mikroskopinin yanı sıra en az bir özgün testin daha yapılması gerekmektedir.
Keywords: ELISA; Entamoeba antigens; Entamoeba histolytica/E. dispar; IHA; amoebiasis.